Smeltend ijs
Waar ben ik al die jaren gebleven werd er gevraagd. Achter me computer, alleen. Stil in de klas, alleen. Met een joint, alleen. Het is niet fijn, als je alle moed bij een raapt om iemand te zoenen en ze je uitlacht omdat je eigenlijk niet weet wat je doet. Het deed mij pijn op dat moment.
Pas vanaf me 19e dat ik echt interesse kreeg in vrouwen. Heb toen wel leuke vrouwen leren kennen alleen altijd wel verpest. Ik weet gewoon niet hoe ik moet handelen, allemaal nieuw voor mij. Omgaan met emoties, omgaan met mensen. In mijn hoofd gaat het allemaal makkelijk, weet ik wat ik zeg en komt er altijd wel iets uit wat ik leuk vind.
Maar kom ik eenmaal met mensen in contact dan kan ik niks zeggen. Of eerder, het probleem is praten. Jarenlang heb ik niet kunnen zeggen wat ik wou zeggen. Ik kreeg te horen dat ik niet moest zeuren, dat er geen tijd was of dat het niet interressant was. Dus ik begon mijn mond te houden op school en thuis. Later toen ik een grote vriendengroep kreeg ten beginne van mijn HBO-opleiding, werd ik op een gegeven moment onderbroken. Als ik iets zei werd er niet geluisterd maar wanneer een ander hetzelfde zei werd er vol op gelachen.
Mijn onzekerheid groeide met de dag. Ik voelde mij op een gegeven moment fijner als ik geblowd had, dan wanneer ik nuchter was. Ik probeerde, wanneer ik geblowd had, contact te zoeken met mensen. Echter leerde ik toen begrijpen dat ik niet op eenzelfde energetische lijn zat met de mensen van mijn toenmalige opleiding.
Contact, stem, stemming, zekerheid, vertrouwen. Een boodschap van de film 'Into the Wild' die mij is bijgebleven is het volgende 'Happiness only real when shared'. Na jaren alleen te aazijn, alles voor mezelf gehouden te hebben. Kan ik zeggen dat dit klopt. Ik kan films kijken en lachen in me eentje maar ik voel er niks voor. Ik lach liever met anderen, meerdere glimlachen die eenzelfde gebeurtenis ervaren als een intieme verbintenis. A conjoining of souls.
Pijn, woede, verdriet. Waarom contact opzoeken als men mij alleen maar uitlacht? Waarom contact opzoeken als men maar doet alsof ze me aardig vinden, zolang ik maar aardig tegen hun doe? Waarom contact opzoeken zodat men mij naar hun eigen hand kunnen zetten? Waarom? Wat is het nut van contact?
Ik dacht dat door mijzelf van de buitenwereld af te sluiten, fysiek, mentaal en spiritueel, dat ik mijzelf zou vinden, mij in mijn geluk zou vinden. Nooit pijn gedaan zou worden, alsmaar vrolijk zou zijn. Echter...Mijzelf afsluiten heeft mij emotioneel veel pijn gedaan, mentaal tot een stop gebracht en spiritueel compleet verward. Zelfs voor simpele dingen, vraag ik mijzelf al of ik het mag of niet. Over kleine dingen, begin ik al volledig te flippen. Echter wanneer het gaat om me administratie en dergelijke, dat regel ik allemaal op en top. Is allemaal in orde. Maar gaat het iets voor mijzelf? Gaat het om iets van emoties? Gaat het om iets van sociale contacten en de mogelijke gevolgen van die sociale contacten? Dan vraag ik mijzelf 1000 keer hetzelfde, en geen antwoord is goed.
Het voelt alsof er een vulkaan op springen staat, een vulkaan vol met magma. Al mijn woede die naar een kookpunt gebracht word. Het voelt alsof er een dam op springen staat, een gigantisch meer met water, duizenden, nee miljoenen liters water. Al mijn verdriet dat ik opgekropt heb.
Ik probeerde mijn zon te zoeken gisteren en op te laten komen. Stond aan het water, een soort strandje. Het water was bevroren, het was nacht, heel even zag ik licht en toen was het weg. Mijn vertrouwen is miniscuul, mijn zekerheid is miniscuul. Ik ben gewoon bang, bang dat hetzelfde pijn mij opnieuw word toegedeeld. Bang dat ik nooit iemand tegenkom die mij accepteert zoals ik ben. Bang dat, het leven een grote fout is geweest.
