Eenzaamheid

Eenzaamheid, wat houdt het in? Voor mij houdt het in, dat je je niet verbonden voelt met anderen. Dagelijks zie ik mensen, spreek ik met sommigen maar elke avond ga ik alleen naar bed en de volgende ochtend word ik alleen wakker. Met de vraag, kom ik vandaag wel iemand tegen? Heb ik vrienden, ik kan zeggen dat ik een vriendin heb waar een wederzijdse vertrouwensband is, maar meer dan dat? Nee.

Hoe komt het, dat iemand, als kind zijnde bezig was met ravotten, kleuren, springen, spelen. Dertien jaar later zodanig geisoleerd is van de maatschappij. Dat hij dagen alleen is, zijn contacten alleen via het internet spreekt, vast in dat patroon wat we eenzaamheid noemen.

Toen ik het voor het eerst opmerkte, toen was ik net teruggekomen van een studiereis in 2011 naar Azië. In mijn tijd daar was er veel gebeurd. Liefde, verdriet, woede, pijn, eenzaamheid. Allemaal emoties die langskwamen, de een langer als de ander maar allen kwamen aanbod. De eerste weken, sprak ik geen woord. “Waar ben ik beland?” vroeg ik mijzelf af. “Wie zijn deze mensen? Wie ben ik?” Op dat moment kon ik geen antwoord vinden, werd er met een schuin hoofd naar me gekeken als ik het liet lezen. Onbegrip, jaloezie en woede waren enkele van de emoties die ik naar me hoofd gegooid kreeg.

Ik besloot mijn heil te zoeken in het blowen. Me gedachten werden er rustig van. Ik kon nadenken en kort daarna ben ik  gaan schrijven. Zowel fictief als dingen die in mij opkwamen. Filosoferen begon een deel van mijn dag te worden. Met een joint, me kladblok en  een thee. Wat binnenkwam schreef ik op. Zo ging het een tijdje en mijn dag leek gevuld. Naar mensen keek ik niet om, me geest was wat dat betreft genoeg.

Zo begon ik aan een nieuwe studie. Een jaar dat voor mij, een heel fijn jaar was. Ik heb veel mensen leren kennen en ben meer opener geworden naar anderen. Maar toch, was daar altijd de vraag. “Vinden ze het goed als ik er bij kom zitten?” “Wat als ik iets zeg en ze het niet goed vinden?” Onzekerheden, bindingsangsten en sociale afstand is wat ik gecreëerd heb. Ze bestonden al langer in mijzelf. Ik werd er echter bewust van dat ik hier aan mee werkte, in plaats van het oploste.

Het ging goed, tot aan de herfstvakantie van dat jaar. 10 Weken school achter de rug, voelde me geaccepteerd, op me gemak en genoot dermate van de mensen in mijn klas. En dan, een week thuis, geen les, niks. Die week ging ik achteruit, minder met school, ik begon mensen minder te zien, de angsten die weer opkwamen en zonder een stap vooruit te hebben gezet, begon ik weer.

Onzekerheid, verdriet en woede namen over na een klassenfeest. Nou waren er al een paar klassenfeesten geweest maar dat was de laatste waar ik zelf naar  toe was gegaan. De vraag of ik seks met iemand wou kwam onverwachts. Waarop zij vroeg of ik maagd was. De avond ging verder goed, heb me enigszins kunnen vermaken met me drinken. Maar opweg naar huis sloeg paniek over. Paniek, oud verdriet en oud pijn. Een vrouw tegenkomen en twee weken bij haar zijn. Vervolgens 4 weken buitenland en bij terugkomst de vraag, zie ik haar nog?

Nu, twee jaar later, heb ik nog steeds veel pijn en verdriet over haar. Ze kwam deze middag nog op in me gedachten. Haar gezicht, haar stem. Eigenlijk nooit fatsoenlijk met haar het kunnen uitpraten. Was altijd iemand anders bij, of het ging via sms of msn. Heb veel voor haar geschreven, brieven, soortgelijks als deze.

Het gevoel, van geen vrienden, geen relatie. Is een gevoel die koud aanvoelt. Er zijn al eerder gedachten langskomen dat mijn zoektocht naar kennis, wijsheid. Mijn manier is om het gat te dichten dat is ontstaan in mijn hart. Het alleen zijn, de vrienden die hun rug toegekeerd hebben, hebben bij mij voor een wantrouwigheid gezorgd. Woorden zijn maar woorden.

Ik kreeg vandaag te horen, dat hetgeen wat ik zoek knuffels en erkenning zijn. Ik heb mijzelf uit een sloot geraapt. Ik heb dingen in mijn hoofd gezien. Ik heb met een mes op me slagader gezeten, klaar om me leven te eindigen. Waarom, is er nou niemand die tegen mij zegt. “Niek, het is  genoeg, je hebt al zoveel gedaan. Je bent al zo lang bezig. Leg je hoofd neer en slaap.”

Me pijn, me verdriet, me woede, vergeten gaat niet, ze uiten kan ik niet. Ik voel me opgesloten, vast. Aan alle kanten. Me hart voelt zwaar en dan weer koud. Hoe kan ik mezelf zijn, als ik niet voel, als ik niet kan uiten wat ik voel. Ik verstopte mij voor me emoties. Ik begon mijzelf te openen voor mijn emoties. Ik wil ze mijn emoties tonen. Maar keer op keer op keer op keer, kom ik bij ongevoelige mensen terecht. Wordt er met harde hand vooruitgelopen.

Er zijn lichtpunten in mijn leven. Aldanwel klein, ze zijn er wel. Alleen, soms, dan weet ik niet hoe, wat, waar, wanneer, waarom. Allerlei instanties die werken aan mijn herstel. Allerlei afspraken waar ik mijzelf aan moet houden. Maar geen een, waar een hand op me schouder komt. Geen knuffel die gegeven wordt. Het blijft onpersoonlijk. Juist aanraking, is voor mij een factor die speelt. Is het wel veilig? Voel ik me veilig?

De meeste aanrakingen die ik heb gehad, zijn negatief te benoemen. Slaag dat ik kreeg. Domme fouten die ik maakte op seksueel gebied. Fysiek contact, zou ik graag willen. Echter ook daar, ben ik heel erg opgesloten. Ik schiet in me gedachten wanneer ik wordt aangeraakt, word nerveus, bied me excuses aan.

Hetgeen, met alle instanties, maandelijkse massages die ik laat doen, zijn slechts tijdelijk. Ze vullen het gat niet. Kunnen ze niet. Maar wat dan wel?
Liefde, niet de onvoorwaardelijke, hier krijg ik genoeg van. Niet de liefde van iemand naar mij toe. Maar liefde die ik zelf  geef. Een vrouw, niet zodat ze van mij kan houden, maar een vrouw waar ik van kan houden. Zodat de kou omgaat naar warm. De zwaarte omgaat naar lichtheid. Al vele malen heb ik dat  gevoel al gehad, dat ik verliefd was. Dat zij die vrouw was waar ik bij kon zijn. En even vaak heb ik mijzelf voor gek verklaard.

Hetgene wat ik zoek, is geen rijkdom, geen intilligentie, geen liefdadigheid, geen therapie. Hetgeen wat ik zoek, is een vrouw om van te houden. Een vrouw, die mij toelaat, uit mijn schulp te komen op mijn eigen tempo. Een vrouw die ondanks al mijn rariteiten, uitbarstingen, eigenwijsheden, bereid is om bij mij te blijven. Een vrouw die ik dagelijks kan zien met mijn eigen ogen, dagelijks kan aanraken met mijn eigen handen. Een vrouw, die mij de ruimte geeft, om in mijn eigen essentie te stappen.