Mijn gehele leven heeft tot nu toe bestaan uit, de drang naar overleving. Niet op de manier van dat ik langs vuilnisbakken ga om te eten, niet op de manier dat ik wordt achtervolgd door mafia maar op de manier van mijn gedachten, of eerder, mijn zijn. Vanuit mijn jeugd ken ik weinig goede herinneringen, ik heb wel herinneringen van kampen van Scouting maar daar houdt het al op. Mijn middelbaar was een waas om het zo maar te noemen. Ik leefde niet, ik draaide meer op automatische piloot. Op die automatische piloot ben ik het vmbo doorgegaan, daarna ben ik havo doorgegaan op de automatische piloot. Het voelt niet zo zeker van wanneer ik het stoer heb overgenomen en een andere richting koos. Mijn gedachten zeggen bij het blowen en dat is iets waar ik mee eens ben. Vanaf het moment dat ik begon te blowen werd ik minder geinteresseerd in het maatschappelijke, ik ging kijken naar dingen die niet klopten met de maatschappij, die niet klopte in de wereld, dingen die anders konden.
Voor een periode van twee jaar was het blowen iets wat geen nadelige invloeden had op mij, niet merkbaar in ieder geval. Toen ik eenmaal een hogere staat van bewustzijn had ervaren in Cambodja, en weer begon met blowen heeft het heel wat in werking gezet. Vragen van "waarom heb ik die avond geblowt?" "Kan ik mijn excuses aanbieden aan de tuktuk-driver die ik in mijn woede en frustratie gekleineerd heb?" Die avond bracht een verandering mee, van de totale rust en sereniteit van Angkor ging ik van woedend en furieus en wou ik de gehele wereld in brand zetten. Liefde weerhield mij ervan maar het was al te laat. Nieuws uit Nederland, samenhangend met de uitputting die ik voelde van de avond ervoor, zorgde ervoor dat ik gebroken was. Kan er geen andere woorden voor vinden. Jarenlang, heb ik uit gewoonte, zonder emoties geleefd, ik dacht lang na over dingen, vooral de negatieve effecten ervan, en deed weinig tot niks om ervoor te zorgen dat ik het gevoel zou krijgen dat ik zou leven.
Sherrie gaf mij dat gevoel, het gevoel dat ik er mag zijn, het gevoel dat, ondanks alles wat er door haar heen ging, ze zich veilig voelde. Nu anderhalf jaar later is het, een deel uit het verleden. Alhoewel ik haar graag zou willen uitleggen waarom ik op bepaalde manieren reageerde laat ik dat voorlopig liggen. Ik snap zelf ook nog niet alles. Alhoewel het me niet tegenzat is ook het leeftijdsverschil iets wat er te maken mee heeft. Ik, 20 destijds, samen met verantwoordelijksheidsgevoel en een diepe kijk op de wereld, tegenover haar, 15 destijds.
Al zou ik niet kunnen zeggen dat ik volledig door mijn puberjaren heen ben gekomen, een laatbloeier zal ik mijzelf maar noemen. Eentje die op komt wanneer de rest al vergaan is. Maar de vraag is dan, is er iemand voor je op dat moment? Vorig jaar zou ik denken ja, alhoewel ik nu anders had gehandeld destijds, als ik mijn emoties voor haar beseft had en de dingen anders verliepen. Mogelijker wijs zou ik dan de eerste vrouw al tegengekomen zijn die ik in mijn armen mocht nemen. Iets hield mij tegen, geen stemmetje of iets maar ondanks dat ik alles zou willen geven aan haar, was het lastig om die kus te geven. Ik merkte bij mezelf op dat hetzelfde aanwezig was bij Sherrie, we hebben gezoend maar de eerste stap zette zij.
Waarom is het zo lastig om mezelf te zijn bij een vrouw, waarom de negatieve gedachtes als ik iets gezegd heb, als ik antwoor krijg die raar overkomt. Waarom is het zo lastig om haar hand vast te pakken? Alle vrouwen zijn van binnen nog het kleine meisje net zoals dat alle mannen van binnen nog dat jongetje is. Beiden willen spelen, lachen, plezier maken. Ik heb geprobeerd op te groeien, althans, het was enigszins verplicht, hoe anders kon ik overleven.
Mijn emoties zijn voor mij een groot raadsel. Ik heb mijn hart gevolgd en ben gevallen. Het is niet zo zeer dat ik niet tegen vrouwen kan praten. Het idee om intiem te zijn spreekt mij aan maar om het fysiekelijk waar te maken is iets wat ik angstig vind. 3 is het getal waar ik me aan hekel maar ook naartoe wil. De fysieke wereld, de derde dimensie, veelal spendeer ik tijd in andere dimensies. Weinig behoefte om in deze koude, harde, langzaam en fysieke wereld te verblijven. Je komt vanzelf wel iemand tegen, je bent nog jong, je hebt alle tijd van de wereld, ontspan en heb plezier. Dingen die ik vaak genoeg gehoord heb maar weinig aan heb. Wachten, wachten tot iemand je leven binnenkomt die het op z'n kop gooit, wachten. Ik ben geen fan van wachten, raak iets te snel ongeduldig en als ik met het verkeerde been uit bed kom dan kan ik er nogal wat chagrijnig van worden.
Ik mis die dagen, dat ik onbezorgd mijzelf kon zijn. Nu als ik onderweg ben of ergens zit, kijkend naar de dieren om mij heen zie ik ze hunzelf, in al hun pracht en glorie uitstralen. Het dierlijk zijn is, puur, het is, onconditioneel. Ze zijn hunzelf, gaan met elkaar om, gaan met jou om maar boven alles, ze zijn hunzelf. Waarom kunnen mensen niet zichzelf zijn...November is, een van de meest hevige maanden van het jaar geweest. Veel emotionele energieën die rondzweefden. Mijn hart zegt ga voor haar waartegenover me hoofd zegt van je bent te laat. Mijn intuitie, of mijn emoties, ze zijn op moment moeilijk uit elkaar te houden, brengt haar veel in mijn hoofd.
Wat ik raar vind aan vrouwen, is dat ze met je omgaan en van je houden, tot ze de woorden horen ik hou van je. Zelf heb ik nooit de kans gehad om deze woorden uit te spreken naar een vrouw, al zou het fijn zijn om het te kunnen zeggen. Elk jaar met kerst, met nieuwjaar ben ik alleen geweest, niet dat ik in me eentje ergens was maar niemand om het mee te vieren. Veelal kwam de gedachte binnen dat ik het niet waard ben, niet waard om een vrouw te hebben. Weinig vrouwen spreken tot mij aan, ik zie veel mooie vrouwen, heb er al veel gezien maar uiterlijk is een. Een vrouw raakt een man met een glimlach, niet zo'n glimlach die verleidend bedoelt is, ik vind verleiden een vorm van...hoe ga ik dat zeggen, onderdoenerij voor jezelf. Ik ben verleid door vrouwen waarbij ik door de verleiding heen keek, alhoewel me hersens zo iets hebben van "Ey Niek, zoen haar" blijft de gedachte daar.
Een vrouw, die trekt je aan, vanaf het moment dat je haar ziet tot het moment dat je haar in je armen heb ga je ervoor. Zo zou ik het graag laten klinken alhoewel ik dit moeilijk kan bevestigen. Nooit heb ik de keus gemaakt om mijzelf volledig te geven aan een vrouw. Mij volledig open te stellen, haar mijn leven te delen. Mijn leven delen is iets wat ik vrijwel niet heb gedaan, ben een persoon van diepgang maar in de angst bleef ik oppervlakkig naar anderen toe. Dit is iets wat ik ga veranderen, wil veranderen. Ben ik al mee bezig, ik ben nu opener over mezelf dan een half jaar geleden.
Ergens hoop ik, dat ik dit jaar kan afsluiten samen met iemand, dat ik het nieuwe jaar inga met een vrouw die mij gelukkig maakt. Dat mijn leven eindelijk gaat.